پیشگویی های شهادت امیرالمومنین(ع) به یاران
1-و از جمله اخبارى كه حضرت علیه السّلام در آن به خاندان و یارانش پیش از كشته شدنش خبر مرگ خود را می دهد حدیثى است كه أبو زید احول از اجلح كندى (یكى از شیعیان با وفاى آن حضرت) از بزرگان قبیله كنده حدیث كند كه گفت: بیش از بیست بار از آن ها شنیدم كه می گفتند: ما از على علیه السّلام شنیدیم كه بالاى منبر دست بر محاسنش می گذاشت و می فرمود: چه چیز جلوگیرى كند بدبختترین این امت را كه این (محاسن) را از خون بالاى آن خضاب كند.
2- و نیز على بن حزور از اصبغ بن نباتة حدیث كند كه گفت: على علیه السّلام در همان ماهى كه در آن كشته شد براى ما خطبه خواند و فرمود: ماه رمضان آمد و آن بزرگ ماه ها و آغاز سال است. در این ماه (یا در این سال) آسیاى سلطنت به گردش درآید، (برخى گفتهاند: مقصود حضرت این است كه در این سال خلافت رنگ سلطنت به خود می گیرد و اشاره بخلافت معاویه پس از آن حضرت می باشد.
و در برخى نسخهها بجاى «سلطان» شیطان است) آگاه باشید كه در این سال شما در یك صف (بدون امیر) حج خواهید كرد، و نشانهاش اینست كه من در میان شما نیستم، اصبغ گوید: آن حضرت (با این فرمایش) خبر مرگش را می داد ولى ما نمی دانستیم.
3- و نیز فضل بن دكین از عثمان بن مغیرة حدیث كند كه گفت: چون ماه رمضان شد امیر المؤمنین علیه السّلام یك شب نزد حسن علیه السّلام شام می خورد و یك شب نزد حسین علیه السّلام و یك شب نزد عبد اللَّه بن عباس، و بیش از سه لقمه غذا نمی خورد، شبى از شب ها سبب كم خوراكى را از آن حضرت پرسیدند؟ فرمود: امر خدا (و مرگ) به سراغ من خواهد آمد (می خواهم در آن حال) شكمم تهى و گرسنه باشد، و بیش از یكى دو شب نمانده. و در آخر همان شب او را ضربت زدند.
متن عربی:
وَ مَا رَوَاهُ أَبُو زَیْدٍ الْأَحْوَلُ عَنِ الْأَجْلَحِ عَنْ أَشْیَاخِ كِنْدَةَ قَالَ سَمِعْتُهُمْ أَكْثَرَ مِنْ عِشْرِینَ مَرَّةً یَقُولُونَ سَمِعْنَا عَلِیّاً ع عَلَى الْمِنْبَرِ یَقُولُ مَا یَمْنَعُ أَشْقَاهَا أَنْ یَخْضِبَهَا مِنْ فَوْقِهَا بِدَمٍ وَ یَضَعُ یَدَهُ عَلَى لِحْیَتِهِ ع
وَ رَوَى عَلِیُّ بْنُ الْحَزَوَّرِ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ خَطَبَنَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فِی الشَّهْرِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ فَقَالَ أَتَاكُمْ شَهْرُ رَمَضَانَ وَ هُوَ سَیِّدُ الشُّهُورِ وَ أَوَّلُ السَّنَةِ وَ فِیهِ تَدُورُ رَحَى السُّلْطَانِ أَلَا وَ إِنَّكُمْ حَاجٌّ الْعَامَ صَفّاً وَاحِداً وَ آیَةُ ذَلِكَ أَنِّی لَسْتُ فِیكُمْ قَالَ فَهُوَ یَنْعَى نَفْسَهُ ع وَ نَحْنُ لَا نَدْرِی
وَ رَوَى الْفَضْلُ بْنُ دُكَیْنٍ عَنْ حَیَّانَ بْنِ الْعَبَّاسِ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ الْمُغِیرَةِ قَالَ لَمَّا دَخَلَ شَهْرُ رَمَضَانَ كَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَتَعَشَّى لَیْلَةً عِنْدَ الْحَسَنِ وَ لَیْلَةً عِنْدَ الْحُسَیْنِ وَ لَیْلَةً عِنْدَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ وَ كَانَ لَا یَزِیدُ عَلَى ثَلَاثِ لُقَمٍ فَقِیلَ لَهُ فِی لَیْلَةٍ مِنْ تِلْكَ اللَّیَالِی فِی ذَلِكَ فَقَالَ یَأْتِینِی أَمْرُ اللَّهِ وَ أَنَا خَمِیصٌ إِنَّمَا هِیَ لَیْلَةٌ أَوْ لَیْلَتَانِ فَأُصِیبَ ع فِی آخِرِ اللَّیْل.
الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج1، ص: 14
