یگانه ای و نداری شبیه و مانندیکه بی بدیل ترین جلوه خداوندی معطل اند هزاران فرشته کاسه به دستعسل بیاوری از آن لبی که می خندی به قصد کشتن شاعر شدند هم پیماندوچشم مست تو با ابروان پیوندی! تمام عرش خدا در طواف گهوارهنگاه خیره ی زهرا به طفل دلبندی به نیمه رمضان و میان صوت اذان ...رطب رسیده به دستان آرزومندی نمی شناخت رسول خدا سر ازپایشنمی رسید به آن لحظه ی خوشایندی نوشته اند تو را از بهشت آوردندنوشته اند ز عطری که می پراکندی لبان فاطمه خندان و چشم مولا اشکنوشته اند تو مولود اشک و لبخندی برای خیل غلامان چه خوب مولایی!برای حیدر و زهرا چه ناز فرزندی! گدا که فرق ندارد تو سفره ات پهن استدرِ امید به روی کسی نمی بندی هادی ملک پور**