چه سفره اي ، چه كرم خانه اي ، چه مهماني
چه ميزباني و چه روزي ِ فراواني چه ازدحام عجيبي يقينا آقا نيست…
…گدايي درِ اين خانه كار آساني دخيل دست كريمت شده ست ميكائيل
فقط نه اينكه تو روزي دهِ هر انساني به رازقيّت تو ميخورم قسم كه تورا
رها نمي كنم آني و كمتر از آني هر آينه دل من چون كوير مي خشكد
بدون لطف تويي كه جناب باراني بيا و بر دلم امروز يك دقيقه ببار
بيا و با نَفَست بويي از بهشت بيارمن و هواي تو و شوق نوكري كردن
تو و حوالي دنيا و سروري كردندلم اسير تو شد ، چشم هاي معصومت
چه خوب ياد گرفته است دلبري كردنمن عادتي شده ام ، عادتي اين اطراف
من و فراز بقيعت كبوتري كردن هميشه روزي من را تو داده اي ؛ننگ ست...
....كنار سفره ي تو ميل ديگري كردنكريم شهر مدينه چقدر مي آيد
به دست هاي شما ذره پروري كردنمرا كه ذره ي ناچيزتر ز ناچيزم
بيا و پرورشم ده كه دست آوريزم به غير وصله ي نعلين يا عباي تو نيست
و جز گليم پر از نور زير پاي تو نيستكرم نما ، به من سائلت هم احسان كن
كه تكيه گاه دلم غير دست هاي تو نيستشروع مي شوي از انتهاي آقايي
تويي كه نوكري شيعه جز براي تو نيست كسي كه از همه در آخرت فقير تر است
همان كسي ست كه در اين سرا گداي تو نيست چقدر بي كس و تنهاست آنكه در دنيا
هميشه با تو غريبه ست و آشناي تو نيست مرا گداي خودت كرده اي خدا را شكر
و آشناي خودت كرده اي خدا را شكر مسعود يوسف پور