می آید از بهشت خبرها یكی یكی
امشب گشوده شد همه درها یكی یكی
وقتی علی دوباره قدم می زند به خاك
مبهوت می شوند نظرها یكی یكی
بالا بلندی آمده و پیش قامتش
خم می شوند كوه و كمرها یكی یكی
تنها خلیل نیست كه یعقوب هم رسید
قربانیش كنند پسرها یكی یكی
یك قوم از جمالش و یك قوم از جلال
دل نَه كه می درند جگرها یكی یكی
خورشیدی از قبیله ی هاشم دمیده تا
حیران كُنَد نگاه قمرها یكی یكینامش حماسه را به غزل بند می زند
اُمّ البنین به فاطمه لبخند می زندای جامع جمیع نشانیِّ مرتضی
عباس نَه تمام جوانیِّ مرتضیگیسوی توست رشته ی جان امیر عشق
ابروی توست طاق كمانیِّ مرتضیوقت ركوع میرسد از دستهای تو
بر دست ما عقیق یمانیِّ مرتضیبا تو گدا میان مدینه نیافتم
ای سفره دار سفره ی خوانیِّ مرتضیوقت نبرد بازوی تو ارث برده است
حال و هوای ضربه ی آنیِّ مرتضیزینب به روی خاك محال است پا نهد
جز با ركاب حضرت ثانیِّ كربلاتوحید، رستگاریِ از تو شنفتن است
آموزش نبرد فقط از تو گفتن استباید برای فرش تو شهپر بیاورند
باید برای عرض ادب سر بیاورندباید برای وصف تو از بین واژه ها
هنگام رزم واژه ی حیدر بیاورندخاك زمین تحمل جولان تو نداشت
باید هزار عرصه ی محشر بیاورندباید فقط به خاطر تفریح تیغ تو
هر قدر می شود صف لشگر بیاورندقدری رجز بخوان كه همان اول نبرد
جنگاوران به پای تو خنجر بیاورندباید میان خیل سیاهی لشگرت
صدها سپاه مالك اشتر بیاورندشب را اشاره ی تو به زنجیر می كشد
حتی خدا برای تو تكبیر می كشدما را دلی ست بس كه خراباتی شماست
از آب و خاك صحن سماواتیِ شماستاین اشك چشم را به امیری نمی دهم
این قطره قطره ها همه سوغاتی شماستمردم مرا به چشم غلامیت دیده اند
این ها هم از عنایت ساداتی شماستشاید شبی به كوچه ی ما هم گذر كنی
با سر رسیده ایم كه خیراتی شماستدست مرا به پای غمت بسته علقمه
دستم بگیر حضرت بی دستِ علقمه" امیرحسین وطن دوست "